ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 2^ου ΤΕΕ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ

    2005-2006

     με τη συνεργασία του 1^ου ΤΕΕ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ

έργο: SAVE του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΕΝΤΗ

Υπεύθυνοι καθηγητές: Θούλη Στάϊκου, Ελισσάβετ Καραμανίδου, Κώστας Ροδάκης

Το έργο

Διαλέξαμε αυτό το έργο ανάμεσα σε καμιά δεκαριά θεατρικά κείμενα που διαβάσαμε και συζητήσαμε μέσα στην ομάδα μας. Οι λόγοι που καταλήξαμε στην επιλογή του, εκτός του ότι είχε αρκετούς ρόλους για τα περισσότερα παιδιά που ήθελαν να παίξουν, ήταν το ότι είναι ένα σύγχρονο νεοελληνικό έργο, με χαρακτήρες οικείους και καταστάσεις καθημερινές και πολύ γνωστές σε όλους μας.

Περιγράφει τα δέκα τελευταία χρόνια μιας οικογένειας, μέσα από τα μάτια του μικρού της γιου, του Ντίνου –ενός παιδιού στη ηλικία μας– που μας τη διηγείται σήμερα, στα εικοσιεφτά του, μπροστά στο σταυροδρόμι της δικής του ζωής που τον καλεί να επιλέξει συμβολικά ανάμεσα στο DELETE ή το SAVE.

Συζητήσαμε πολύ πάνω σ’ αυτό το δίλημμα κι άκρη δε βγάλαμε. Ένα DELETE, “η απλή εξίσωση που θα τα εξαφάνιζε όλα, θα τα τίναζε όλα στον αέρα”, ή ένα SAVE που σώζει στη μνήμη το παρελθόν, τους ανθρώπους, τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες, τις αναμνήσεις αλλά και τις πληγές τους; Ό,τι κι αν αποφασίσει κανείς, έχει και τα καλά του, έχει και τα κακά του. Μάλλον δεν υπάρχει συνταγή. Εξαρτάται από την κάθε περίπτωση, κι απ’ το τι κάνεις από κει και πέρα. Άραγε του Ντίνου θα του βγει σε καλό η απόφασή του; Δεν ξέρουμε, αλλά το ελπίζουμε γιατί τον αγαπήσαμε και τον πονέσαμε πολύ.

Όσο για μας, όταν έρθει η δική μας ώρα, σίγουρα θα τον θυμηθούμε, αλλά θα αποφασίσει ο καθένας μας μόνος του, για τον εαυτό του. Άλλοι θα διαλέξουν τη λύση του Ντίνου, άλλοι την αντίθετη, άλλοι μια ενδιάμεση. Κανείς μας όμως δεν θα επιλέξει στην τύχη τώρα πια. Αυτό που μας έμαθε πάνω απ’ όλα αυτό το έργο, είναι πως τίποτα δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό, σωστό ή λάθος, άσπρο ή μαύρο. Κι αυτό είναι που κάνει τη ζωή πιο δύσκολη, αλλά και πιο ενδιαφέρουσα.

Ο συγγραφέας

Ο Παναγιώτης Μέντης είναι ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Ως θεατρικός συγγραφέας έχει τιμηθεί δύο φορές με το κρατικό βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού. Επίσης έχει βραβευθεί με τιμητική διάκριση στο διεθνή θεατρικό διαγωνισμό του Ιδρύματος Ωνάση το 1997, για το θεατρικό έργο SAVE. 

Πολλά έργα του έχουν παρουσιασθεί από το Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ, Δημοτικά Θέατρα, το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο ΣΤΟΑ, το Θέατρο των Καιρών κ.ά. Το SAVE παίχτηκε για πρώτη φορά φέτος, από το θίασο Περίακτοι.

Για μας, όμως, είναι πέρα από όλα αυτά ένας σπάνιος άνθρωπος που ήρθε πρόθυμα κοντά μας μόλις του το ζητήσαμε, μας άκουσε προσεκτικά και μας μίλησε για το έργο του, για τον εαυτό του, για το θέατρο και για τη ζωή. Μας εμπιστεύθηκε το κείμενό του, μας βοήθησε να το καταλάβουμε, και μας ενθάρρυνε να δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό.

Σας ευχαριστούμε πολύ κύριε Μέντη, και να ξέρετε πως θα σας θυμόμαστε πάντα με αγάπη.

Η ομάδα μας

...έγινε κιόλας ένδεκα χρονών!

Ξεκίνησε τη σχολική χρονιά 1994-1995 με το έργο του Γ. Σταύρου Καληνύχτα Μαργαρίτα. Πάνω από διακόσια παιδιά δούλεψαν όλα αυτά τα χρόνια σ’ αυτή την ομάδα, σε δέκα συνολικά παραστάσεις.

Όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, ξεκινήσαμε πάνω από τριάντα παιδιά και στο τέλος καταλήξαμε δεκαέξι, ψαχνόμασταν να βρούμε αντικαταστάτες ως και την τελευταία στιγμή. Είναι το τίμημα που πληρώνει αυτή η ομάδα που επιμένει να βάζει τα μέλη της πάνω από το αποτέλεσμα, την παράσταση, και δεν διώχνει ποτέ κανέναν αν δεν αποφασίσει να φύγει μόνος του. Όχι πως δεν έχουμε κανόνες και όρια, έχουμε, και πολύ αυστηρούς μάλιστα, πάντα όμως υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες για όποιον τους παραβαίνει. Ίσως να πρέπει να βάλουμε ένα όριο και σ’ αυτόν τον κανόνα; Δύσκολη η απόφαση.

Γιατί υπήρξαν και παιδιά ανάμεσά μας που έμαθαν να δεσμεύονται μόλις την τελευταία εβδομάδα και άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή και τα πράγματα! Βέβαια, υπήρξαν κι άλλα που την κοπάνησαν τον τελευταίο μήνα και μας δυσκόλεψαν τη ζωή. Άλλο ένα δίλημμα δύσκολο σαν του Ντίνου. Μέχρι στιγμής, καλώς η κακώς, αυτή η ομάδα διαλέγει το SAVE, κι ας βασανίζεται.

Η προετοιμασία

Αφού ψηφίσαμε για το έργο, κάναμε “οντισιόν” για τους ρόλους. Όποιος ήθελε κάποιο ρόλο, έπρεπε να μάθει απ’ έξω ένα συγκεκριμένο κομμάτι και να το παίξει μπροστά σε όλη την ομάδα. Στο τέλος ψηφίζαμε αυτόν που μας φαινόταν πιο ταιριαστός. Οι δάσκαλοί μας δεν ψήφιζαν, ούτε ανακατεύονταν στη διαδικασία. Μόνο μας παρακινούσαν να ψηφίζουμε με κριτήρια θεατρικά, και όχι με βάση τις φιλίες, τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειές μας. Μπορούσαμε να ψηφίσουμε και τον εαυτό μας.

Ύστερα φτιάξαμε τις ομάδες εργασίας. Σκηνικά, κοστούμια, φώτα, μουσικές, μακιγιάζ, φωτογραφία, Video, γραφιστικά, δημόσιες σχέσεις, όλοι μπήκαμε σε μια ομάδα τουλάχιστον. Δουλέψαμε όλο το χρόνο παράλληλα με τις πρόβες. Κάναμε και μάθαμε ένα σωρό πράγματα: κατασκευές, μαστορέματα, βαψίματα, ηλεκτρολογικά, επεξεργασία ήχου στον υπολογιστή, φωτισμούς, την αφίσα μας και την πρόσκληση στον υπολογιστή, ράψαμε κουρτίνες, διορθώσαμε ρούχα, μέχρι περούκα φτιάξαμε, άσχετο αν δε μας πέτυχε. Αλλά και άλλες δουλειές, που θεωρούνται πιο “δεύτερες”, κουβάλημα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, δουλειές απαραίτητες, που κανείς δεν μας τις είχε μάθει ως τώρα. Κι όλα αυτά σε ώρες εκτός του σχολικού προγράμματος φυσικά.

Πρόβα είχαμε κάθε Πέμπτη μετά το μάθημα. Ξεκινούσαμε σχεδόν πάντα με ασκήσεις και θεατρικά παιχνίδια που μας βοηθούσαν να μπούμε στο κλίμα, αλλά και να μελετήσουμε τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις του έργου. Έπρεπε να είμαστε όλοι παρόντες πάντα, όχι μόνο αυτοί που έπαιζαν σε κάθε πρόβα. Αυτόν τον απαράβατο κανόνα δεν τον καταλαβαίναμε στην αρχή, και όλο και κάποιος πήγαινε να τον παραβεί. Σιγά-σιγά όμως καταλάβαμε πόσο σημαντική ήταν η παρουσία όλης της ομάδας σε όλη τη διαδικασία, γιατί ακόμα κι αυτοί που “δεν έκαναν τίποτα”, πρόσφεραν το πιο σημαντικό στην πρόβα: ήταν οι θεατές, το πολύτιμο κοινό που χωρίς αυτό δεν γίνεται θέατρο. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, όλοι έμαθαν όλο το έργο, ώστε να μπορούν να βοηθήσουν στο τέλος στην παράσταση. Χωρίς αυτόν τον κανόνα, δεν θα τα είχαμε καταφέρει τελικά, γιατί δεν θα είχαμε γίνει ομάδα.   

Οι συντελεστές της παράστασης

ΠΑΙΖΟΥΝ με τη σειρά που εμφανίζονται:

Αντρέας Ταμαστούκ .......................................................ΓΙΑΝΝΗΣ

Κική Σιδηροπούλου  ......................................................ΠΑΤΡΑ

Αλέξανδρος Γριμάνης ...................................................ΝΤΙΝΟΣ

Μαριλένα Κανελλοπούλου ...........................................ΜΟΥΜΟΥ

Φώτης Λημναίος ............................................................ΒΑΣΙΛΗΣ

Μαριλένα Σταματίου .......................................................ΛΙΛΑ

Σάββας Αποστολόπουλος ............................................ΤΑΣΟΣ

Φωτεινή Παπαδημητρίου ................................................ΑΓΓΕΛΑ

Αρετή Μπούτση ...............................................................ΚΑΤΙΑ

Ηλίας Παγκαλίδης ...........................................................ΜΑΡΙΟΣ

ΣΚΗΝΙΚΑ: .......Μαριλένα Κανελλοπούλου, Δέσποινα Ντιλλόν, Λούλη Λαυρεντίδη, Κική Σιδηροπούλου

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ:...Λούλη Λαυρεντίδη, Μαριλένα Κανελλοπούλου

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΗΧΟΥ: Κλήμης Καζιρίδης

ΚΑΤΑΣΤΕΥΕΣ ΣΚΗΝΙΚΩΝ:

                               ΑντρέαςΤαμαστούκ, Σάββας Αποστολόπουλος,

                               Αλέξανδρος Γριμάνης, Ηλίας Παγκαλίδης,

                               Μαριλένα Κανελλοπούλου, Δέσποινα Ντιλλόν,

                               Φωτεινή Παπαδημητρίου, Κική Σιδηροπούλου,

                               Αρετή Μπούτση, Ελένη Λαυρεντίδη,

                               Χρήστος Κοντάκης, Κλήμης Καζιρίδης,

                               Μαρία Μάντζιου, Μαριλένα Σταματίου       

ΦΩΤΙΣΜΟΙ:……Δέσποινα Ντιλλόν, Χρήστος Κοντάκης, Σταύρος Μακαρίτης

ΜΑΚΙΓΙΑΖ: .......Μαρία Μάντζιου

ΓΡΑΦΙΚΑ: ........Φωτεινή Παπαδημητρίου, Αλέξανδρος Γριμάνης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:.........Ηλίας Παγκαλίδης, Αλέξανδρος Γριμάνης

VIDEO: .............  Χρήστος Κοντάκης, Δέσποινα Ντιλλόν

ΔΗΜ. ΣΧΕΣΕΙΣ:  Μαριλένα Σταματίου, Μαριλένα Κανελλοπούλου

Υπεύθυνοι καθηγητές:  Θούλη Στάϊκου, Ελισσάβετ Καραμανίδου, Κώστας Ροδάκης

Η παράσταση  

Δύσκολο έργο. Ευτυχώς, δεν το καταλάβαμε πολύ νωρίς, γιατί θα είχαμε τρομάξει και θα τα είχαμε παρατήσει. Όταν το πήραμε είδηση, ήταν πολύ αργά, το είχαμε ήδη αγαπήσει πολύ για να το αφήσουμε.

Σαράντα δύο σκηνές, αλλαγές σκηνικών που πρέπει να γίνονται με ταχύτητα αστραπής που λέει ο λόγος, φωτισμοί που εστιάζουν αλλού κάθε φορά, ο χώρος και ο χρόνος μια μπρος και μια πίσω, κι όλα αυτά να πρέπει να γίνουν με τα ελάχιστα τεχνικά μέσα που διαθέτουμε. Έπρεπε η παράσταση να είναι κουρντισμένη με το δευτερόλεπτο, απ’ την αρχή ως το τέλος. Όλοι έπρεπε να κάνουμε συνέχεια κάτι, ούτε μια στιγμή να μην ξεχαστεί κανείς μας, γιατί η παράσταση θα σταματούσε! Όλη η ομάδα, και μπροστά και πίσω από τη σκηνή, να είναι σε διαρκή εγρήγορση και να δουλεύει χωρίς διακοπή, σαν ένας άνθρωπος!

Αυτό ήταν το άλλο μεγάλο μάθημα για φέτος: ό,τι μοιάζει ακατόρθωτο για έναν, γίνεται παιχνιδάκι για τους πολλούς, αρκεί αυτοί οι πολλοί να δουλεύουν σαν ένας, αλλά και ο καθένας μόνος του! Όταν βλέπεις το αποτέλεσμα απ’ έξω φαίνεται σαν μαγικό, όταν όμως είσαι μέσα γίνεται εύκολο. Και σου δίνει μια χαρά, απίστευτη.

Δεν ήταν εύκολο από την αρχή. Έπρεπε πρώτα να μάθει ο καθένας τη δική του δουλειά, ύστερα να τη συντονίσει με τη δουλειά όλων των άλλων, και, κυρίως, να μάθει να εμπιστεύεται τους άλλους. Να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ότι όλοι είναι εκεί για να τον στηρίξουν ακόμα και στο λάθος του. Χωρίς αυτή τη σιγουριά, δεν θα μπορούσε κανείς μας να νιώσει την απαραίτητη ασφάλεια, ώστε να ρισκάρει να εκφράσει ελεύθερα τον εαυτό του.

Και μετά την παράσταση... 

 ...μαζευτήκαμε την επόμενη Πέμπτη την ίδια ώρα, όπως πάντα. Καθήσαμε στον ίδιο κύκλο, όπως πάντα. Κι αρχίσαμε να λέμε τι πήρε ο καθένας από αυτήν την εμπειρία. Να μερικά απ’ αυτά:

«Κατάλαβα καλύτερα τη μάνα μου. Κατάλαβα τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω όταν γίνω εγώ μάνα» –  Κική (Πάτρα)   

«Έμαθα κάτι σπουδαίο για τον εαυτό μου. Πως δεν είμαι ένα ανεύθυνο πλάσμα όπως μου έλεγαν όλοι ως τώρα και το είχα πιστέψει κι εγώ. Είμαι ένα πολύ υπεύθυνο άτομο» –  Λούλη (κοστούμια)

«Εγώ, αντίθετα, πίστευα πως είμαι συνεπής και υπεύθυνη, αλλά ανακάλυψα ότι δεν είμαι και τόσο όσο χρειάζεται πάντα. Θα το διορθώσω αυτό» –  Μαρία (μακιγιάζ)

«Έμαθα ότι οι άλλοι με φοβούνται όταν τους φοβάμαι κι εγώ. Και ανάποδα. Μόνο που αυτό έπερεπε να σας το πω πιο νωρίς» –  Φωτεινή (Αγγέλα)    

«Νόμιζα ότι είμαι εγωιστής. Αλλά αν ήμουν, δεν θα καθόμουν εδώ τόσον καιρό μαζί σας, για μια δουλειά στα παρασκήνια. Όχι, δεν είμαι εγωιστής. Είμαι μόνο λίγο απόμακρος» –  Χρήστος (φωτισμοί-Video)

«Έμαθα ότι αυτό που φαίνεται ακατόρθωτο δεν είναι πάντα. Αλλά θέλει πολλή πίστη και δουλειά. Και να ξυπνάς το πρωί» –  Κλήμης (μουσική επιμέλεια)

«Κατάλαβα ότι τους ανθρώπους μπορείς να τους καταλάβεις “απ’ τα χέρια, απ’ τα μάτια, απ’ το τι θα παραγγείλουν, δεν είναι ένα κι ένα δύο!” – Ηλίας (Μάριος)

«Κατάλαβα ότι για όλους τους ανθρώπους έρχεται μια στιγμή να καθήσουν στο δικό τους παγκάκι στο πάρκο. Για να μιλήσουν στον εαυτό τους και στον κόσμο. Και να σκεφτούν τι έγινε, τι έκαναν και τι θα κάνουν από δω και πέρα» –  Αλέξανδρος (Ντίνος)

«Ότι κάνει ψόφο εκεί έξω, και πρέπει να κρατάμε αναμμένο το τζάκι για να μην ξεπαγιάζουμε!» – Σάββας (Τάσος)

Την τελευταία Πέμπτη πριν κλείσουν τα σχολεία κάναμε ένα φοβερό πάρτι. Τέλος για φέτος. Του χρόνου άλλοι θα είναι πάλι εδώ, άλλοι, τα παιδιά της Τρίτης, φεύγουν. Θα έρθουν και καινούρια πρωτάκια. Αρκεί να μην πραγματοποιήσουν την απειλή τους δάσκαλοί μας ότι αυτή ήταν η τελευταία χρονιά. Η αλήθεια είναι ότι παρακουράστηκαν κι αυτοί. Ό,τι και να γίνει όμως, εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή την ομάδα και όσα μας έμαθε. Σε όλη μας τη ζωή!

Ευχαριστούμε

-το Γραφείο Πολιτιστικών Θεμάτων της Δ΄ Διεύθυνσης Δ.Ε. Αθήνας.

-την 9^η  Σχολική Επιτροπή που μας στήριξε  οικονομικά.

-τους Διευθυντές μας, τον κ. Αντώνη Πετσίνη και τον κ. Ιωάννη Τόγκα για την κατανόηση και τη συνεχή φροντίδα τους.

-τους καθηγητές μας, τους γονείς, τους συμμαθητές και φίλους που μας βοήθησαν. Είναι πάρα  πολλοί.

-τη μαμά της Λούλης για το νυφικό και τη μαμά της Μαριλένας Κ. για τη φροντίδα της στις δύσκολες μέρες.

-την  Έφη, το καλό φάντασμα της ομάδας, που εμφανίστηκε πάλι στην κρίσιμη στιγμή.

-τον κύριο Σωτήρη, που σκαρφάλωσε τόσο ψηλά για μας.